کانال های پیش ساخته بتنی در ابتدای شروع فعالیت شرکت نیکول فرانسه و هاراتون آلمان بسیار مرسوم بوده و در پروژه های صنعتی یا شهری از این نوع کانال استفاده می شد. در ادامه به مشخصات و معایب این نوع کانال ها می پردازیم
.
.
.
کانالهای پیش ساخته بتنی معمولا با گریتینگ های چدنی یا گالوانیزه مورده استفاده قرار می گرفتند. سطح داخلی این کانال ها به دلیل متخلخل بودن ماهیت خود بتن معمولا شیب دار ساخته می شود. وقتی آب در کانال به جریان می افتد به خاطر اصطکاک با کف و دیواره های کانال ، متوقف شده و بسیار کند حرکت می کند. درست مثل سیستم سنتی که بدنه کانال ها از سنگ یا بتن به صورت دستی ساخته می شد. وقتی سرعت حرکت آب در کانال کم می شود می بایست با نیروی جاذبه و شیب دادن به بدنه ی داخلی کانال آب را به سمت خروجی هدایت کنیم. در نسل جدید کانال های پیش ساخته که معمولاً بدنه ی کانال از پلی پروپیلن یا پی وی سی ساخته می شود. به خاطر صیقلی بودن کف و دیواره ها ( ضریب نرمی نزدیک شیشه )، آب با حداقل فشار اولیه در کانال به جریان افتاده و نهایتاً در خروجی سرریز می شود. به همین علت است که کانالهای نسل جدید بدون شیب ساخته شده و به صورت تراز در بتن کار گذاشته می شوند.
البته بحث نیاز به شیب در کانال های نسل جدید به فاصله ی خروجی ها و دبی ورودی آب نیز وابسته است. معمولاً در حالت استاندارد فاصله ی خروجی ها بین ۱۲ تا ۱۵ متر در نظر گرفته می شود. که در صورتی که رعایت شود، نیازی به شیب دادن به بدنه ی کانال نداریم.
معایب دیگر کانال پیش ساخته بتنی:
- وزن زیاد
- تشکیل رسوب و لجن در کف و دیواره های کانال پیش ساخته
- اجرای مشکل تر نسبت به نسل جدید کانال های پلیمری
- شیب بندی داخلی کانال و محدودیت در اجرای بالاتر از ۲۰ متر ( حداکثر ماژول ها در این نوع کانال نهایتاً ۲۰ متر است )
امروزه به عنوان جایگزین کانال پیش ساخته بتنی از کانال های پیش ساخته پلیمری استفاده می شود.
لینک مرتبط:
